İktidar ittifakı- son zamanlarda- söylemlerini tehdit boyutlarına yükseltiyor.
Gösteri hakkını kullanacaklara "15 Temmuz" hatırlatması yapılıyor, derslerinin verileceği ikazında bulunuluyor..
Ucu açık bir tehdit söz konusu, herhangi bir konuda gösteri yapmak için sokağa çıkacaklara , "önlerine katıp gidecekleri yere kadar kovalayacakları" ikazını yapıyorlar...
Kim kovalayacak, nasıl kovalayacak, yakalarlarsa ne yapacaklar sorularının cevapları muhtemelen tüyler ürpertici...
Ortalama ölçütlerde ikinci lig demokrasiler arasında sayılan Kazakistan'da , zamları protesto etmek için sokağa çıkan halk, hükümeti düşürdü, zamların yarısı geri alındı, iktidar, halkı önlerine katıp kovalamaya teşebbüs etmedi..
Paralel kıyaslama yapacak olunursa; Türkiye'de zamlar için sokağa çıkacak olanlar, düşman kuvvetleri gibi gidecekleri yere kadar kovalanacak..
Bu örnek üzerinden, Demokrasi pratiği üzerinden bir değerlendirme yapılaması zorunluluğu ortaya çıkıyor..
Demokrasiyi salt sandık seviyesinden değerlendirmek, süreci sonunda demokratik bir otoriterliğe götürüyor..
Sayısal üstünlüğün demokrasiye maliyeti her gün artıyor, iktidar egoizmi demokratik taciz üretiyor, en yüksek mahkeme dahil , kurumlar tehdit altında iş görmeye çalışıyor..
Liberal, cemaat ortaklığının lojistik desteği ile Devlet'i işgal etmek için kaldıraç olarak kullanılan "vesayet" kavramı , bugün mutlak olarak siyasi bir gurubun (cumhur ittifakı) inhisarında...
İleri demokrasi etiketi altında, "Reis kültü" üzerinden imal edilen yönetim biçimi, -neredeyse-, ikili iktidar ittifakının devlet ve toplum üzerinde bir "kayyum" müessesesine dönüştü.
En tabi Anayasal/ Temel İnsan Hakları kullanımı , iktidar ittifakının izin veya icazetine bağlı halde.
Anayasa Mahkemesi, ittifak ortağının siyasal gözetimi ve her an tedavülden kaldırılma söylem tehdidi altında , temel hak ve özgürlükler konusunda bireysel başvuruları değerlendirmeye çalışıyor.
Dünyanın sayılı metropollerinden İstanbul'un ezici çoğunluk ile seçilmiş Başkanı'nın tepesinde Demokles'in kılıcı sallandırılıyor...
Demokrasinin olmazsa olmazı sivil toplum, tek tip üzerinden iktidar payandalığı yapıyor..
İktidar ittifakı, seçici bir kollayıcılık (sosyal yardımlar) ile , parçalı bir toplum konsolidasyonunu , cari iktidarı için yeterli görüyor..
Her türlü egemenlik unsuru ile otoriterlik arasında propaganda edilen geçişkenlik, bir kesim için, demokratik otoriterliği kendi özgürlük alanlarının güvencesi haline getiriyor. özgürlük ve eşitlik konusunda iktidar kefaleti yeterli sayılıyor..
Sonuçta, demokrasi gemisi,-demokratik otoriterlik ile demokratik despotizm arasında- tehlikeli sularda, yön bulmaya çalışıyor.



Gürcan Soylu