Cumhurbaşkanı, "nasıl intihar etme özgürlüğü yoksa, sigara içme özgürlüğü de yoktur" mealinde bir önerme ile yeni bir tartışmanın yolunu açmış oldu.

Ceza mevzuatımızda, intihar teşebbüsünde bulunup hayatta kalabilen kişiler için bir cezai yaptırım bulunmuyor. İntihara yönlendirme ise, suç eylemi olarak tanımlanıyor.

Ötanazi, "umutsuz zamanlarda,insan hayatı üzerinde bir başkası vasıtasıyla sonlandırma tasarrufunda bulunulması" vasıta olan kişi bakımından suç teşkil ediyor (yeni yeni bazı ülkelerde suç kavramı dışına çıkarılmaya başlandı, tartışmalar sürüyor)

Sonuç olarak, sigara içme ile intihar eylemi arasında, hak temelli bir ilişki bulunmuyor. Hukuk düzeni bakımından, sigara içme eylemi de tanımlanmamış bir bireysel özgürlük alanı olarak tartışılabilir.

Bu nedenle konuyu, intihar kavramı üzerinden değil, bireysel özgürlük alanları ile ilgili sınırlamalar bakımından tartışmak daha doğru gözüküyor. Bireysel hak ve özgürlük meselesi tarihin eski zamanlarından beri, öncelikle felsefi bakımdan, sonraları da, toplumsal düzen ve demokrasi bağlamında tartışması sürdürülen konuların başında geliyor.

Sağlık sorunlarına yol açan bir alışkanlık olarak, sigara içimi, sadece içeni değil, yakın çevresindekileri de zarara sokma tehlikesi taşıyor.

Görüntülü ve sesli kamu spotlarında, kamuoyu sürekli bilgilendiriliyor, ikaz ediliyor, kapalı yerde içimi ile beraber yayınlar yoluyla sürekli uyarma, gerekli tedbirler olarak, uygulamada , tatışılan konu, yeterli olup olmadığı hususunda yoğunlaşıyor, özellikle kapalı alanda yasaklama uygulamasına riayet edilmediği şikayetleri güncelliğini koruyor...

Bireye bağlı bir özgürlük alanının, etik ve toplumsal özgürlük bakımından, diğer bireylerin özgürlük alanlarını ihlal etmemesi gerekiyor. Bu çerçevede bir tartışma ve uygulama disiplini daha yararlı sonuçlar verebilir.

Nalan Görgülü