Kadın cinayetleri, kendi çocuklarını öldürme vakıaları ve çocuk tecavüzleri giderek gündemi daha çok işgal ediyor.
Siyasetçilerin ve medyanın son gündem maddelerinden birisi de, çocuk tecavüzlerine karşı nasıl bir yaptırım uygulanmalı sorunu üzerine.
Herkes kendi meşrebine göre bir çözüm öneriyor.
Çocukları her türlü istismardan korumak için yeterli uluslararası ve ulusal mevzuat var. Hakkıyla uygulanma kabiliyeti ile, sorunların, hem önleyici tedbirler olarak hem de cezai yaptırım anlamında karşılığını ortaya koymak mümkün.
Tartışılması ihmal edilen esas konu, ceza kanununun , ceza tertibi anlamında olmasa bile, infaz esneklikleri bakımından, suçu özendirici bir "muallaklık" zaafı ile malul, olması.
Mevzuat gerçeğinin dışında, toplum sağlığındaki bozulmaların da gündeme alınması gerekiyor..
Kendi kadınlarını, çocuklarının analarını sokak ortasında katletmedeki pervasızlık, hastalanmakta olan bir topluma işaret ediyor.
Eğitilmek üzere emanet edilmiş çocukların cinsel anlamda istismarında, üstü örtülmek istense de, tüyler ürpertici oranlardaki yaygınlaşma, çürümenin boyutları hakkında, kesin deliller ortaya koyuyor.
Toplumdaki parazitlerin çoğalma nedenleri üzerinde düşünmek yerine, idam cezasını geri getirme, faili kimyasal olarak kastre etme, gibi palyatif tedbirler önerme, konunun hala anlaşılamamakta olduğunu gösteriyor.
Siyasal ve dünya görüşü olarak ikiye bölünmüş bir sosyolojide, sürekli bir gerilim yaratan, ayrışmaları tetikleyen siyaset anlayışı, toplumun sağlıklı ve ahlaklı düşünme yetisini tahrip ediyor..
Karşılıklı hınç üreten bir bir toplumsal vasat, insanlığa karşı suçların gün be gün arttığı ve giderek orta çağ ilkelliğine dönüşen bir coğrafya ile çevrili olunca, ümit verici bir gelecek düşüncesine yer bırakmıyor..
Ancak bir zihniyet değişikliği ile toplumu sağaltmak mümkün olabilir aksi halde, idam veya başka ilkel cezaların caydırıcı bir vasfı olamaz.

Nermin Haksever