Hrant Dink'in ölüm yıldönümünde hakiki anlamda yakınları, vurulduğu yerde toplandılar. Eşi, 14 yıldır hala sonuçlanmayan yargı süreci konusunda, ihmalleri nedeniyle "devleti" itham etti..
Talihsiz, amacını aşan ifadeler içeren bir konuşması nedeniyle hedef tahtasına oturtuldu, Vilayet makamına çağrılarak neredeyse "infaz emri", yüzüne karşı tebliğ edildi..
Son günlerinde, başına gelecek olanı sezdi, ve " güvercin tedirginliği içinde olduğunu ama bu toplumda güvercinlerin öldürülmeyeceğine olan inancını" paylaştı..
Umduğu gibi olmadı, Trabzon mahreçli , Karadeniz'i boydan boya geçip İstanbul'da kendi gazetesinin önünde son bulan katliam güzergahında, arkadan vuruldu.
Üzerine gazete örtülü, ibret olsun diye kaldırım üzerinde uzanmış olarak, resimleri çekildi, ayakkabısının tabanı, pençe ihtiyacı gerektirecek kadar yıpranmıştı..
Bu topraklarda, Millet-i Sadıka olarak yaşamış insanları çoluk, çocuk ölüm yollarına süren "ittihatçı aklının" geride kalanlara maliyetini yetimhanelerde çekmişlerden bir yurttaş olarak, böyle bir sonu hak etmemişti..
Bir sürü kolpacı, "Hepimiz Hrantız" diye yollara döküldü, arkasından , bir halt etmişler gibi, adına konmuş ödüller aldılar, "bal edilmeye çalışılan acısını" alabildiğine sömürdüler, halbuki eş zamanlı , iktidar şakşakçılığı da yapıyorlardı, sonuç olarak davasını takip etmediler.
Yıllar geçti, ölüm yıldönümünde güvercinler semanın mavi boşluklarına salınmaya devam ediyor....

Feryal Güneş