Babam her gün kur'an okurdu. Bahçedeki yerinde ve odadaki. Sessiz sakin vakurdu her zaman. Sanki bizim bilmediğimiz ama sadece onun bildiği birşeyleri biliyordu ve söylemek için zamanını bekliyordu.
Ama ben onun her zaman ağzının içine bakar dudaklarından dökülen her kelimeyi büyük bir dikkatle dinlerdim.Çok az ve öz konuşurdu onun için miydi yoksa hep güzel şeyler konuşurdu onun için mi? Ama ben hep dinler ve anlamaya çalışırdım. Ama babamın ölümüyle birlikte esas söylemesi gerekeni söylemeden öldü sansamda.Babam her konuşmasında ve davranışında söylemek istediklerini söylemişti bize.Nasıl mı? Borçtan çok korkar ve hiç borç yapmazdı es kaza bakkala ya da birine 3-5 kuruş borcu varsa hemen not ederdi, onu ufacık not defterine ve tenbih ederdi bize. ''Bakın ölüm her an bizim için, ölürsem bu deftere bakın kimseye borcum kalmasın.
Kul hakkının günahını çekemem ben sonra'' derdi. Sonra insanları çok sever hiç bir canlıya zarar vermezdi . En güzeli de dedikodu yapmadığı gibi yanında kimse ağzını açıp kimse hakkında kötü konuşamazdı. Ah babacım ah! Sen söyliyeceklerini hep böyle yaşarken söyledin bize.Ben şimdi yaşarken anlıyorum aldığım tüm dersleri.İyi ki benim babam sendin.İYİ Kİ...


ÇAYKOLİK