Türkiye ekonomisi periodik kriz sarmallarından kurtulamıyor..
Dünyaya eklemlenme zorunluluğu. Bir başka açıdan, dış kaynak mecburiyeti ve dünyadaki krizlerden etkilenmeyi kaçınılmaz kılıyor.
Kalkınma politikalarında kolay yol sıcak parayı tercih etmek. Çift paralı islemlerin piyasada at koşturmasını liberal ekonominin gereği saymak, son dönemde, en büyük kamu yatırımlarında dolarizasyon üzerinden kumarhane kapitalizminde dahi yadırganacak garantiler ile ülkenin istikbaline haraç kıvamında ipotekler koymak, sonunda, ülkeyi krizin eşiğine cami yavrusuna bırakılan istenmeyen çocuk gibi getirip bırakıyor...
Hele hele, faiz enflasyon üzerine fantastik tezler icadına çalışmak.. amiyane tabiriyle ..kriz dönemi üzerine bu sefer farklı bir tüy dikti.
Öyle ya da böyle;
Sorumlular sonunda, ya istifa ediyorlar, ya görevden alınıyorlar..
İstisnai örnek, son koalisyon hükümetinde. Hazine ve Ekonomi den sorumlu Devlet Bakanı Hikmet Uluğbayın krizden duyduğu teessürle hayatına kıymaya teşebbüs etmesiydi...
Ülkenin içine düştüğü açmazdan etkilenmiş, kendini sorumlu hissetmiş, bedel olarak, hayatını ortaya koymuştu.
Tasvip edilmese de, bedel ödemek üzerinden önemli bir tavır olduğu inkar edilemez.
Koalisyon, dönemlerini tu kaka eden mutlakiyetcilerden bu davranışı anlamalarını beklemek abes..
Ama bugün, sorumlu Bakanın yüz milyarlarca dolar zararın konuşulduğu uygulamalardan sonra istifası ardından hiç ortada gözükmemesini de anlamanın zor olduğu gibi..

Mustafa Resneli