Cumhuriyet paradigmasına karşı çıkanlar, bugün "iktidar"ın münhasır kullanmınına, yeni Türkiye, yeni demokrasi olarak adeta kutsiyet izafe ediyorlar.

İktidar da, 15 Temmuz kalkışmasını adeta, 1950 seçimlerinin de önünde, yeni bir demokrasi döneminin referansı olarak kullanıyor.

Halk, demokrasinin sokak cephesi olarak sürekli bir teyakkuz halinde.
Darbe kalkışması ve devleti saran derin yapının cesametine dair itiraflar, halkı sürekli nöbete, neredeyse mecbur kılıyor. İktidar erkini kullananlar da, "el-Hak" bu durumdan, yönetimlerine, hiç bir fırsatı kaçırmadan güç devşiriyorlar.

Olağanüstü hal nedeni ile, TBMM adeta, hükümetin meşveret makamı halinde görev yapmaya çalışıyor.
Kararnameler, olağanüstü hal sürelerinin dışında, süreklilik kazanan tasarruflar olarak, express bir hızla uygulamaya geçiyor.

Parlamenter düzenin fiilen askıda olduğu gerçeği yanında, yargı bağımsızlığı bakımından, kuvvetler ayrılığının dışında bir görüntü, bizatihi yüksek yargı tarafından da yadırganmıyor.

Cumhuriyeti, çoğulcu demokrasi zaviyesinden eleştiren, "imtizaç edemeyenler", güç temerküzü bakımından, mevcut durumu, herhangi bir rezerv payı bırakmadan, kendi sosyolojimizin bir sonucu ve gerçeği olarak, zorunlu bir veri olarak kabul ediyorlar ve de tartışılmasına dahi gerek görmüyorlar.

İçte ve dışta ciddi sorunlar gündemde, silahlı kuvvetler bir başka ülke topraklarında...

Yeni demokratik paradigma, kurumsal ve erkler arası bir denge üzerinde değil, 'iktidar'ın -bir bütün olarak - Cumhurbaşkanı'na "vekaleten" verildiği bir düzlemde yol alıyor...



Gonca Gemici