İstinaf mahkemelerinin yargıç açığını kapatmak bahanesi ile, Yargıtay, ve Danıştay'da görevli yüksek yargıçların statüleri değiştiriliyor.

Değişikliğin yasa yolu ile yapılmasının Anayasa bakımından sakımcalı olduğu eleştirileri bir yana, toplu tasfiye anlamına gelebilecek uygulamanın, yargı'da oluşan kara delikleri daha da büyüteceği ve anafor etkisi yaparak Adalat'i karanlık dehlizlere sürükleyeceği ileri sürülüyor. Bu iddia sahipleri, sıradan politikacılar değil, yargının zirvelerinde görev yapmış, Adalet'in toplumsallaşması için uğraş vermiş, akademik seviyelerde tezler üretmiş kifayetli hukuk adamları.

Onursal Başkan sıfatı verilmiş bir duayen yüksek yargıcın, "tabuta son çivi çakmak" olarak tanımladığı yasallaşma sürecinde yeterli ve gerekli "sigorta" düzenlemelerinin eksik olduğu anlaşılıyor.

Yüksek yargı'nın özerk bir alana sahip olup, olmaması (bağımsızlığı) tartışmalarında geldiğimiz nokta da haziin. Adalet adına son sözü söyleyecek hukukçular, bir yasa maddesi ile ve salt bir iktidar tasarrufu olarak, kitleler halinde adeta sürgüne uğruyorlar ve muhataplardan tek bir ses yok.

Yargıç'lık, taşıdığı titrin ötesinde, müktesebat olarak,yüksek erdemleri muhtevi olmalıdır. Bu ağırlığı layıkıyla taşıma yükümlülüğü, en az adalet dağıtmak kadar önemlidir. Çay da toplarsın, karpuz da kesersin, bunlar eleştirilecek hususlar değildir, yeter ki, kantarın (terazinin) topuzu kaçmasın...

Hüseyin Çeltikçi.