Son yıllarda toplumsal asabiyet halimiz endişe verici boyutlarda gerginlik içinde..
Diğerine tahammülsüzlük had safhada.. Diğer'den kasıt, farklı mezhep, etnik v.d kümeleşmeler değil..birbirimize katlanmakta dahi zorlanıyoruz..Hoşgörüden ümidimizi kestik, tahammül sınırlarını aştık, aşıyoruz..
Azalan , çoğalan ,ama, artık süreklilik kazanan iç çatışma hali, en uzun sınırımızdaki güvenliksiz alanlar, teröre açık hale getirilmek istenen ülke toprakları, yeterince endişe verici gelişmeler birbirine parelel oloarak, huzurumuzu ve geleceğimizi tehdit ederken,, bir de birbirimize tahammül edememe psikolojisi güçleniyor..Toplumsal sözleşmelerin (Anayasaların) başlangıç bölümlerinde , kederde tasada kıvançta ortak olma hedefinden bahsedilir..Manzara-i umumiye'de, ne kederde, ne kıvançta ne de tasada yeterince ortaklık halinde olamadığızın işaretleri artıyor..
Başlangıçta , değerler çatıştırılarak yaratılan yapay ayrışmalar, çoğunluk iradesi ile aşıldı.. Geklinen aşamada çoğunlukçuluk problemi var olsa da . yönetim istikrarı bakımından şartlar yeterli.. Toplumsal sükun bakımından, birbirimize ihtimam göstermek zarureti ortada.. Şort giyen kadına saldırmalar, müzik dinleyen kızlara gözdağı, hareket halindeki metrobüs şöförünü şemsiye ile darp edip, trafikte bulunanları tehlikeye atma fütursuzluğu.. ortalama vatandaş, pimi çekilmiş el bombası gibi.. "ölülerinizi hayırla yad ediniz" vecibesine rağmen, bir sinema sanatçısısının, farklı siyasal görüşleri nedeniyle, medya üzerinden gıyabi linç'e tabi tutulmasıının insan onuruna hangi katkısından bahsedilebilir.."üslubu beyan ayniyle insan" vecizesi ile, eskiler, , topklumsal huzura dair bir önermede bulunurken, muhtemelen, benzer kaygıları taşıyorlardı..Sonuç olarak, farklı pencerelerden bakmak başka ,bir arada yaşamanın sorumlulukları başkadır.. ve kamil insan olmanın ön şartı, bu sorumluluğu öne çıkarmaktır.....

Hüseyin Kara