Cumhuriyetin ilanının sene-i devriyesinde, hala sonuca bağlanamamış bir laiklik /sekülerlik sorunu parantezinde bulunuyoruz. Orta doğu kargaşasının, beşeri maliyetinin yanında, insanlığın zihin dünyasında -İslami inanç ve mezhep bakımından da- yeni tereddütlere, kaygılara neden olduğu da bir gerçek.

İslam inancını, sapkın yorumlar ile kendi amaçlarına alet edenler sadece müslüman dünyaya mensup değil, islamın medeniyet tasavvurları ile ilgili resmi karartanların arkasında, emperyal akıl kılavuzluk yapıyor.
Türkiye sınırları içinde, bu değirmene su taşıyanlar da az değil.
Muhafazakar entellektüel katagorisinde ağır bir laiklik/sekülerlik karşıtlığı pompalanıyor.

İslam medeniyetininin zemin kaybetmesini, Osmanlının çökertilişi ve sekülerleşme/laikleşme olguları üzerinden açıklamaya çalışmak, dolaylı olarak, İslamı, hedefe koyanların amacına hizmet ediyor.

Hele, sunni aks üzerinden bir medeniyet tasavvuru, siyasi olarak da -ortadoğuda ağırlık koyma- imkanını ortdan kaldırıyor.

Ümmet anlayışında, kerameti kendinden menkul bir müslüman seçiciliği de, aynı tehlikeli sonuçlara hizmet ediyor.

Laiklik üzerinden radikallik eleştirisi, mezhepçilik üzerinden bir başka radikalliği körüklüyor ve sonuçta aynı tuzağa düşülüyor..
Laiklik ile sömürgecilik arasında ilişki kurmak ise, bu fanatizmin zirve noktası...

Laiklik ile İslami Adalet arasında var olduğu iddia edilen çelişkiye örnek olarak gösterilen Baas rejimleri de, "tez"i destekleyecek yeterlilikte değil.

Cumhuriyet Türkiyesi'ni aynı havuza koymak ise, beyhude bir çaba, hiç bir ortaklık yok... Modernliği, sekülerizm bağlamında eleştirmek de öyle.
Seküler olmayan bir anti moderncilik ile Osmanlı medeniyetini tanımlamak da kavram kargaşasını arttırıyor.
Mezhepçilik bağlamında sıkışmış bir anti laikliği medeniyet şartı olarak anlamak, İslam'ın derinliklerine, oksijen tüpsüz denize dalmak gibi dalmaya benzer ki, vurgun yemek mukadderdir.

Kemal Vodinalı